สุภาพสตรีชาวเยอรมันเสียใจต่อการใช้ความรุนแรงกับพระพุทธศาสนา

Die Ereignisse im Wat Phra Dhammakaya Tempelin Pathum Thani , Bangkok/Thailand sind mir Anlass zu schreiben, was für michdas Vorgehen  von Polizei und Militärgegen Mönche, Mitarbeiter des Tempels und die zahlreichen Gläubigen des Tempelsbedeutet.

Zunächst erscheint es mir doch als eine ganz besondere Situation, dasssogar das Militär zur Hilfe für die Polizei eingesetzt  wird.

Bis vor kurzem habe ich das Militär immer als das Instrument einesStaates zum Schutz einer Gemeinschaft betrachtet, die von außen bedroht wird.

Durch die Ereignisse und das rabiate Vorgehen der Behörden undInstitutionen gegen den Tempel und seine Mönche bin ich eines „schlechteren“belehrt worden …

Der „Feind“: das ist für die Behörde DSI der Tempel Wat Phra Dhammakaya,insbesondere der Abt Phra Dhammajayo und jeder, der sich DSI und denstaatlichen Machtinstrumenten in den Weg stellt.

Ich persönlich habe 2012 und 2014 den Haupttempel besucht. Ich warüberwältigt. Natürlich zum einen von der Größe der Anlage, die in derart kurzerZeit, wir sprechen hier von einem Zeitfenster von 40 Jahren, entstanden ist.

Zum andern von der grenzenlosen Freundlichkeit, Großzügigkeit undOffenheit, mit der mir Menschen, Mönche und vor allem auch der damalsstellvertretende Abt, Phra Dattajeevo begegneten.

Ich hatte das große Glück, an Maha Pucha im Wat Phra Dhammakaya an dergroßen Zeremonie teilnehmen zu dürfen. Es war ein überwältigendes Erlebnis.

Tausende Menschen haben sich in der Anlage, rund um die Citiya versammelt.Gemeinsam haben wir die buddhistischen Texte gebetet, gemeinsam meditiert. Eswar eine so friedliche, harmonische Stimmung und – obschon so viele Menschen an diesem Ort versammelt waren- sostill, dass man die buchstäbliche „Nadel“ hätte fallen hören können.

Noch heute bin ich tief berührt, wenn ich daran denke.

Schon vorher hatte ich mich mit dem Buddhismus als Lebensphilosophiebeschäftigt und mich dieser Gedankenwelt geöffnet.

Es erfüllt mich tiefer Dankbarkeit, dass die theoretischeAuseinandersetzung mit dem Buddhismus, die auf eine Weise „blutleer“ bleibenmuss, durch die Meditation, die gelebte Gemeinschaft, das Vorbild der Möncheund Laien in mir lebendig werden konnte.

Die große Geduld mit der man mir begegnet hat es mir schließlichermöglicht, meinen ganz eigenen persönlichen Weg der positiven  Entwicklung zu gehen. Ganz konkret habe ichgelernt, z.B.  ruhig die Dinge des Lebensanzugehen, gelassen zu bleiben und ganz bei mir, vor allem wenn der „Sturm desLebens“ um mich tobt.

Ich arbeite, so gut ich kann und es meine Zeit zulässt, in einem Tempel,Wat Phra Dhammakaya Bavaria mit. Diese Unterstützung bringe ich sehr gerne ein,denn ich weiß, dass der Tempel für Menschen eine Chance darstellt, an sichselbst zu arbeiten, ehrlich mit sich und andern zu sein und so ein kleinesStück Frieden und friedliches Zusammenleben zu erreichen.

Dies alles wird nun durch die Vorgänge inThailand gefährdet.

Ich fühle mich hilflos und traurig, wenn ichaus der Ferne miterleben muss, wie ein Tempel, dessen einziges Ziel es ist, einenBeitrag zum friedlichen Zusammenleben der Menschen aller Nationen zu leisten,bewusst und mutwillig mit allen Mitteln zerstört werden soll.

Die wahre Motivation der Behörden wird sich inder Zukunft klar und deutlich zeigen.

Die Motivation des Wat Phra Dhammakaya istbereits durch die Jahrzehnte offensichtlich und glaubwürdig bewiesen: dasfriedliche Zusammenleben von Menschen aller Nationen, die sich darüber bewusstsind, dass es nur einen wirklichen Weg gibt – den Weg der Wahrheit und Liebe.

                                                                         Barbara Engel-Volkmann

            การได้ทราบเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นในวัดพระธรรมกาย จังหวัดปทุมธานี เป็นเหตุทำให้ฉันเขียนสิ่งนี้ขึ้นมา  สำหรับฉันทหารมีหน้าที่ปกป้องประเทศชาติจากการรุกรานของต่างชาติ ไม่มีหน้าที่ภารกิจภายในประเทศ แต่คราวนี้กับร่วมมือกับตำรวจปฎิบัติการรุนแรงกับพระและสาธุชนที่อยู่ในวัดจำนวนมาก  กับเหตุการณ์นี้ ทำให้ความคิดของฉันเปลี่ยนไป

            “ศัตรู” สำหรับ DSI คือวัดพระธรรมกาย พระและสาธุชนทั่วไป โดยเฉพาะหลวงพ่อธัมมชโย ตัวของฉันเองเคยไปวัดเมื่อปี2012 และปี 2014 ฉันรู้สึกได้ถึงความใหญ่โตแต่มีระเบียบ ความสวยงามและเรียบง่าย ทั้งๆที่วัดนี้เพิ่งสร้างมาในระยะเวลาอันสั้นเพียง40 ปีแต่ทำได้ยิ่งใหญ่ขนาดนี้ และที่สำคัญ ฉันได้พบเจอคนที่มีหัวใจอันยิ่งใหญ่นั่นคือหลวงพ่อและทุกคนที่วัดพระธรรมกาย

            ฉันได้พบและพูดคุยถึงธรรมะกับพระเดชพระคุณหลวงพ่อทัตตะชีโวผู้ซึ่งเป็นครูที่ดี และฉันมีความสุขมากที่ครั้งหนึ่งได้ไปร่วมงานมาฆะด้วย เป็นงานใหญ่ที่มีผู้คนมากมายแต่แปลกที่มีแต่ความเรียบร้อย ที่สำคัญคือ…เงียบ…มากขนาดเข็มตกเล่มเดียวได้ยินกันทุกคน

            ในอดีต ฉันเคยสนใจและศึกษาพระพุทธศาสนา โดยเรียนรู้พระพุทธศาสนาจากพระชาวศรีลังกา จากนั้นฉันได้พบกับวัดพระธรรมกายบาวาเรียในประเทศเยอรมัน การได้พบวัดนั้นทำให้ชีวิตของฉันดีขึ้นมาก จากที่เหมือนมีภัยพิบัติมากมายในชีวิตก็ได้หายไป  จากนั้นฉันจึงมานั่งสมาธิที่วัดเป็นประจำ

            เพราะวัดพระธรรมกายได้ให้โอกาสกับมนุษยโลก แต่เมื่อฉันมองไปยังเหตุการณ์ในประเทศไทยครั้งนี้ ฉันเหมือนคนไร้ซึ่งความหวังและเศร้าใจเป็นอย่างมาก เพราะวัดนี้มีจุดมุ่งหมายเพียงอย่างเดียวคือ…การทำให้โลกนี้มีแต่ความสุขมีสันติภาพเกิดขึ้น แต่ต้องมาถูกทำลายโดยรัฐบาลนี้วัดพระธรรมกายได้แสดงให้ทั่วโลกเห็นแล้วว่า วัดนี้ได้สร้างคนดีไปทั่วโลก